{ 00 }

Nie potrafiła zliczyć ile osób powiedziało, że to nie jej wina. Mogliby powtórzyć kolejne pięćdziesiąt razy, ona i tak uparcie twierdziła, że to przez nią Charlotte leżała na szpitalnym łóżku. Była jej siostrą, powinna zauważyć, kiedy coś zaczęło być nie tak, ale tak się nie stało, bo była zbyt zaaferowana swoim wylotem do Londynu. Usilnie próbowała sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz miała okazję siąść i szczerze porozmawiać z siostrą o tym, co się u nich dzieje. Każda z nich była zajęta swoim życiem, lecz to tylko potęgowało wściekłość Louise. Jak mogły doprowadzić do tego, że w ostatnich miesiącach tak się od siebie oddaliły? Zawsze były nierozłączne, nie miały przed sobą żadnych tajemnic i wzajemnie się wspierały. Jednak w pewnym momencie przestały spędzać ze sobą tyle czasu: Charlotte coraz częściej znikała ze swoim chłopakiem i znajomymi, a Louise była pochłonięta pracy w teatrze.

Klatka piersiowa Lotty miarowo się podnosiła i opadała. Lekarz uspokajał starszą z sióstr Rousseau, że to wszystko jest spowodowane nadmiernym stresem, niedoborem snu i złym odżywianiem, ale to zmartwiło Lou jeszcze bardziej. Bezsenność? Nerwy? Niewłaściwe odżywianie? Skąd się to wszystko wzięło i dlaczego dowiedziała się o tym tak późno?

- Louise? – słaby i zachrypnięty głos młodszej siostry wyrwał ją z zamyślenia. -   Gdzie ja jestem? I co ty tu robisz? Czemu nie jesteś w Londynie?

- Jesteś w szpitalu i masz poważne kłopoty, młoda damo – odparła, unikając odpowiedzi na pozostałe dwa pytania. – Jak się czujesz?

- Bywało lepiej – powiedziała, po czym po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. – Przepraszam, tak bardzo was wszystkich zawiodłam.

- O czym ty mówisz?

- Sara mnie nienawidzi, rodzice nie chcą na mnie patrzeć, zerwałam z Maxem, ty się ode mnie odsunęłaś…

- Nic z tego nie rozumiem. Opowiedz mi wszystko od początku.

- Ale obiecaj mi, że się ode mnie nie odwrócisz. Lou, proszę, tylko ty mi zostałaś.

Dziewczyna pokiwała głową i ścisnęła dłoń siostry. Nigdy by tego nie zrobiła, była jedną z najważniejszych osób w jej życiu i nie pojmowała dlaczego Lottie się tak zachowywała.

Po godzinie opowieści, przeplatanej płaczem i krzykami, wszystko stało się jasne. Louise nie miała już żadnych wątpliwości, że teraz ma tylko jedną misję: zaopiekować się Charlotte i wyprowadzić ją na prostą. 

***

Krótko i drętwo, ale mam nadzieję, że mi wybaczycie. Nie mogłam się już doczekać, by rozpocząć pisanie Tous Les Memes, dlatego nie zwlekałam dłużej i zostawiam was z tym niewiele wyjaśniającym prologiem. Mam nadzieję, że komuś będzie się chciało czytać to moje mało fanfickowe "coś" i liczę na opinie z waszej strony. Do napisania! ;)